Tatilin ilk günü

Şimdi başka bi konuya taşıyacağım sizi. Tatilin ilk gününe. İlk günü, Ayşecik'le indik Ankara'ya. Onun akşama memleketine dönmesi gerektiği için; koptur koştur bir telaşla bi iki iş halli ve arkadaş ziyaretinin ardından kendimizi kocccaaa alış veriş merkezine attık. Zaman az, keyfimiz -yorgunluğa rağmen- çok..) O yorgunlukla alışveriş merkezinde kaç döndük kaç yön şaşırdık bilemiyorum ama tahminimizden geç bi çıkış yaptık -gözümüz yarım bıraktığımız kahvelerimizde kala kala-. Benim sakin tavrım yine de devam ediyordu çünkü metro, ankaray derken zaten 15 dakkaya erecektik AŞTİ'ye (terminale). Ama işler hiç ööle hesapladığımız gibi olmadı tabi. Metro hemen kalkmadı, ardından Ankaray'a indiğimizde ise, bekleme banklarından birinin yanına -bomba havası yaratacak şekilde- iliştirilmiş bir sırt çantasının gazabına uğradık. Yapılan bomba ihbarı dolayısıyla dakkalar kaybettik. Yukarı çıkıp otobüs firmasını arasam -çünkü aşağıda çekmiyor- bi daha inemeyeceğim ve otobüsü kaçıracağız. Kaldık mı ööle kenara biriktirilmiş insan yığınıyla birlikte. Derken ilk gelen ankaraya doluştuk hepimiz -bizden sonra yolcu girişi de yasaklandı zaten-. Dedik ki bu bize bi şans, yetişeceğiz kesin. Ankaray gün yüzüne çıkar çıkmaz aradık bi yandan koşuyor bi yandan telefon ediyoruz firmaya. Dediler ki bikaç dakka bekleriz sizin için. Haydi bu sefer de emanete bıraktığımız koca bavulu almada sıra. Yanlış yerden girmişiz o telaşla da yönü tam tayin edemedik derken bulduk emanetçiyi ama boşa. Tüm bu koşturma, çaba boşa; nitekim kaldık yaya bir sonraki ve SON otobüse..))) Neyse sağ salim ulaşmış yerine ama şansa bakın ki gürültülü bir yolculukla birlikte. "Boş vermeli; strese girdik, koşturduk vs ama ne çok şey sıkıştırdık ve bi anı daha depoladık kendimize ona bakmalı.. di mi ama? ..))) "

Ertesi gün evet, haliyle yorgunluğun pestilliğiyle tatlı tatlı bi uyku ve uyanışla başladı. Yarı baş ağrısı ama hayli sakin bir gün başı ile. Derken... (devamı alttaki yazıda)